Extreme Sports: Marketing ή τρόπος ζωής;
Αρχές της 10ετίας του 1990 και ένας καινούργιος όρος για την εποχή εισάγεται στο λεξιλόγιο αυτών που ασχολούνται με αθλητικές δραστηριότητες στην ύπαιθρο, Extreme sports. Ο κόσμος μαθαίνει αυτόν τον νέο όρο και λανθασμένα αρχίζει να τον χρησιμοποιεί παντού, οποιοδήποτε άθλημα έχει αυξημένη επικινδυνότητα χαρακτηρίζεται αυτόματα ως Extreme sport.
Οι εταιρείες το εκμεταλλεύονται και αρχίζει να χτίζεται μια ολόκληρη βιομηχανία πίσω από αυτά τα αθλήματα, και μέσω πολλών τεχνικών Marketing αρχίζουν να προωθούν στον κόσμο, τον Extreme τρόπο ζωής και αθλημάτων. Ο εξοπλισμός είναι πανάκριβος αφού τις περισσότερες φορές είναι life support και πρέπει να έχει αρκετές πιστοποιήσεις, αλλά τα νέα μοντέλα αλλάζουν και “εξελίσσονται” χρόνο με τον χρόνο και όλοι οι αθλητές για να μπορούν να ακολουθούν τα νέα ρεύματα δαπανούν μεγάλα χρηματικά ποσά. Είναι όμως όλα αυτά τα αθλήματα Extreme sports ή είναι μόνο ένας Marketing χαρακτηρισμός ο οποίος δημιουργεί λανθασμένες εικόνες στον κόσμο;
Ο καθένας θέτει τα δικά του όρια στο κάθε άθλημα. Υπάρχουν εντυπωσιακά αθλήματα τα οποία όμως διενεργούνται κάτω από ασφαλείς συνθήκες. Η κατάδυση πχ, μπορεί να είναι μια βουτιά αναψυχής σε μικρό βάθος η οποία με την κατάλληλη εκπαίδευση να γίνεται σε ασφαλές περιβάλλον, αλλά μπορεί να είναι και μια εξερευνητική κατάδυση μέσα σε σπήλαιο η οποία απαιτεί υψηλή τεχνογνωσία, υλικοτεχνική υποστήριξη αλλά και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά προσωπικότητας τα οποία θα καθορίσουν τον τελικό βαθμό επικινδυνότητας αφού θα φέρουν τον εξοπλισμό και τον δύτη στα όρια του. Η αναρρίχηση η οποία είναι ταυτισμένη με τα Extreme sports μπορεί να γίνει σε απόλυτα ασφαλείς συνθήκες μέσα σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον γυμναστηρίου, ή σε μια καλά ασφαλισμένη διαδρομή βράχου με το σχοινί να ασφαλίζει από επάνω. Αλλά μπορεί να γίνεται και σε μια διαδρομή με υψηλή βαθμολογία δυσκολίας με τον αναρριχητή να οδηγεί την διαδρομή ως επικεφαλής, και οι ασφάλειες να τοποθετούνται επιτόπου κάτι που εκτοξεύει τον βαθμό επικινδυνότητας στα ύψη. Το mountain bike είναι μια δραστηριότητα με την οποία ο περισσότερος κόσμος είναι εξοικειωμένος, όμως σήμερα έχει φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα, με ένα μεγάλο μέρος των αθλητών κατεβαίνουν μονοπάτια, τα οποία είναι δύσκολο ακόμη και να τα περπατήσεις. Παρόλα αυτά όμως έχουμε περισσότερα ατυχήματα στην διαδρομή Αθήνα-Πάτρα παρά από αυτά τα αθλήματα, δεν χαρακτηρίζει όμως κάποιος extreme sport το να οδηγήσει στην εθνική οδό το συγκεκριμένο κομμάτι…!
Ο αθλητής είναι αυτός που θα καθορίσει τον βαθμό επικινδυνότητας στο εκάστοτε άθλημα, βάση της εμπειρίας, της τεχνογνωσίας, του εξοπλισμού, αλλά δυστυχώς πολλές φορές και λόγο της άγνοιας που μπορεί να έχει. Δεν είναι λίγοι αυτοί που έμπλεξαν σε σοβαρές περιπέτειες λόγο άγνοιας κινδύνου και έγιναν ήρωες επειδή κατάφεραν να επιβιώσουν…!
Στην 10ετία του 1990 δεν υπήρχε η πρόσβαση σε αυτό τον όγκο πληροφορίας που προσφέρει σήμερα ο κόσμος του διαδικτύου, αν ήθελες να κάνεις κάτι πέρα από τα συνηθισμένα έπρεπε να ψάξεις αρκετά για να βρεις πληροφορίες, έπρεπε να έρθεις σε επαφή με κόσμο, με ανθρώπους που ήξεραν καλά τον συγκεκριμένο χώρο, ή κάποιους που πολλές φορές έκαναν ότι τον ήξεραν γιατί πάντα υπάρχουν και αυτού του είδους οι άνθρωποι. Όμως όσοι ασχολούνταν με αυτές τις δραστηριότητες ήταν λίγο πολύ γνωστοί μεταξύ τους, είτε αυτό αφορούσε μια δύσκολη αναρριχητική διαδρομή, μια βαθιά κατάδυση ή μια γρήγορη κατάβαση με σκι σε διαδρομή εκτός χιονοδρομικού με κλίση στην οποία κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να κάνει rappel. Ποιος μπορεί άλλωστε να ξεχάσει τους θρύλους της εποχής …..!! Τον Patrick de Gayardon ο οποίος κατάφερε να βγει και να ξαναμπεί μέσα σε ένα Cessna εν πτήση αφού πρώτα σχεδίασε μόνος του ένα windsuit με το οποίο πέταγε κυριολεκτικά στον αέρα , τον Dan osman έναν από τους πρώτους αναρριχητές που σκαρφάλωνε μεγάλες διαδρομές χωρίς σχοινί ασφαλείας και έκανε μεγάλα άλματα ξεπερνώντας τα 300μέτρα με σχοινί αναρρίχησης, ποιος θα ξεχάσει την Lover’s Leap, διαδρομή πάνω από 130μέτρα την οποία ο Dan Osman σκαρφάλωσε χωρίς σχοινί σε 4 λεπτά και 25 δεύτερα. Tον Maurizio Zanolla γνωστός ως Μανώλο ένας ζωντανός θρύλος της αναρρίχησης, τον Jacque Mayol ο οποίος ξεπέρασε τα 100 μέτρα με μία ανάσα, όταν όλοι οι τότε επιστήμονες του έλεγαν ότι οι πνεύμονες δεν θα αντέξουν την πίεση και θα συνθλιφτούν. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν κατά κάποιο τρόπο καλλιτέχνες αφού εκφράζονταν μέσα από αυτό που έκαναν…..!
Σήμερα ζούμε στον κόσμο της πληροφορίας, ή μάλλον θα έλεγε κάποιος της εύκολης πληροφορίας, την οποία ο εγκέφαλος δυσκολεύεται να αφομοιώσει, και λογικό είναι αφού είναι εύκολα προσβάσιμη αλλά ταυτόχρονα είναι αποστειρωμένη, και ογκώδης . Μιλώντας με νέους ανθρώπους οι οποίοι έχουν άνεση στην χρήση του υπολογιστή, συνειδητοποιεί κάποιος τις απίστευτες τεχνικές λεπτομέρειες που έχει ένας αθλητής στο μυαλό του. Την διαδρομή των αμορτισέρ που έχει το ποδήλατο και την σωστή πίεση που πρέπει να έχουν τα ελαστικά ανάλογα με την διαδρομή που έχει να κατέβει, ποιο είναι το Sag το Damping και το Volume spacer και ποια η σωστή ρύθμιση τους, ποιο πέδιλο του σκι θα ανταποκριθεί καλύτερα στο βαρύ και υγρό χιόνι και ποιο θα στρίψει καλύτερα στην πούδρα. Δεν είναι λίγες οι φορές όπου σε συναντήσεις, κύριο θέμα συζήτησης είναι τα τεχνικά χαρακτηριστικά του εξοπλισμού και όχι προηγούμενες εμπειρίες από διαδρομές ή καταδύσεις.
Οι αναμνήσεις που χαράζονται στο μυαλό τελικά δεν αφορούν τις τεχνικές λεπτομέρειες που μπορεί να έχει ο εκάστοτε εξοπλισμός, αυτό που θυμάται κάποιος είναι το συναίσθημα που είχε όταν του έβρεχε το νερό το πρόσωπο καθώς κατέβαινε ένα ποτάμι με καγιάκ, τις όμορφες εικόνες από ένα ναυάγιο στο βυθό της θάλασσας, τις κορυφές των βουνών με τους παγετώνες στην Αυστρία καθώς ανεβαίνεις μια αναρριχητική διαδρομή, και αυτό που δεν ξεχνιέται είναι η παρέα με τους οποίους έκανε κάποιος όλες αυτές τις δραστηριότητες ή οι καινούργιες γνωριμίες που έκανε μέσα από αυτές.
Ναι οι τεχνικές λεπτομέρειες ανέβασαν το επίπεδο στο εκάστοτε άθλημα, όμως αρχίζει να χάνεται η ανθρώπινη επαφή αφού για 1 ώρα σκαρφάλωμα μπορεί να αφιερώσει κάποιος 5 ώρες στο διαδίκτυο ψάχνοντας πληροφορίες για την διαδρομή, μετά να χάνει χρόνο ανεβάζοντας φωτογραφίες και τέλος περιγράφοντας την διαδρομή που έκανε με σκοπό την αυτοπροβολή του . Κάποτε το σκαρφάλωμα διαρκούσε περισσότερες ώρες και συνοδεύονταν απαραίτητα από στάση σε τοπική ταβέρνα όπου τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν και δεν γίνονταν από μέσα κοινωνικής δικτύωσης και με έννοιες όπως like, LOL και Trol. Έτσι χτίζονταν φιλίες που διαρκούσαν σε βάθος χρόνου και ήξερες ότι μπορείς να εμπιστευτείς την ζωή σου σε αυτόν που τρώει την μπριζόλα και τις πατάτες με το χέρι στην άλλη άκρη του τραπεζιού.
01/07/2016
author: Γαλάνης Λευτέρης
Comments
none has commented this article yet